Η μετατροπή της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη σε ισλαμικό τέμενος συνιστά ένα ακόμη επεισόδιο της άκρατης προκλητικότητας της Κυβέρνησης Ερντογάν, αλλά και ένα ακόμη αποτέλεσμα της αδράνειας της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μετά τη δήλωση του Τούρκου Προέδρου ότι «αν είχαμε πιέσει στα νότια, η Κύπρος θα ήταν ολόκληρη δική μας» και μετά τη συμπερίληψη του ψευδεπίγραφου δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» στα τουρκικά σχολικά βιβλία, ακολούθησε η μετατροπή ενός ακόμη βυζαντινού μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε τζαμί.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία, τόσο το 2020 μετά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, όσο και σήμερα που το νεοοθωμανικό αφήγημα της Τουρκίας κλιμακώνεται έχει καλέσει την Κυβέρνηση της Ν.Δ. να καταγγείλει την τουρκική στάση στα διεθνή θεσμικά όργανα και να ζητήσει την άμεση επιβολή κυρώσεων. Εντούτοις, ο κ. Μητσοτάκης έχει προτιμήσει την αδιαφορία και τον κατευνασμό, καθώς έχει συναντήσει τον κ. Ερντογάν αρκετές φορές μετά τη μετατροπή του ναού της Αγιάς Σοφίας σε τζαμί και δεν έχει θέσει τα εν λόγω ζητήματα. Όταν η Τουρκία πραγματοποιεί μία αναθεωρητική ενέργεια και δεν αντιδράς, τότε είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσει και στην επόμενη, όπως και συνέβη.
Η εν λόγω παθητική στάση της Ν.Δ. έχει ως άμεση συνέπεια την πλήρη αναξιοπιστία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ποια είναι η εικόνα της Ελλάδας έναντι των συμμάχων της ή σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους περιφερειακούς δρώντες, όταν η χώρα μας δείχνει απρόθυμη να διαφυλάξει τα εθνικά συμφέροντά της και ένα ιστορικό και πολιτιστικό κεκτημένο αιώνων; Η διαφύλαξη των πνευματικών αγαθών και της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν μείζονα εθνικά συμφέροντα, τα οποία άπτονται της ήπιας ισχύος της χώρας και κατ’ επέκταση της διεθνούς εικόνας της, ενώ σχετίζονται και με τη στρατηγική προστασίας του ελληνισμού και της ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη, όπως προβλέπεται ρητά από τη Συνθήκη της Λοζάνης.
Είναι αδιανόητο και καταφανώς ανορθολογικό οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να προβάλλονται ως δήθεν «βελτιωμένες», αφού έτσι επιτάσσει το αφήγημα του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά την ίδια στιγμή αυτό να λαμβάνει χώρα επί ζημία των ελληνικών κεκτημένων δικαιωμάτων. Ενώ η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει να λειτουργεί ως μητρόπολη του εξωελλαδικού ελληνισμού και να προστατεύει τα κατοχυρωμένα βάσει διεθνούς δικαίου δικαιώματά του, τα τελευταία 5 χρόνια εφαρμόζει πολιτικές εγκατάλειψής του. Είτε στην περίπτωση της Κύπρου όπου τουρκικό γεωτρύπανο τρύπησε εντός της κυπριακής Α.Ο.Ζ. αλλά «δεν πειράζει γιατί σκάβουν στη λάσπη» σύμφωνα με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια, είτε στο ζήτημα της εγκατάλειψης των βυζαντινών μνημείων της Κωνσταντινούπολης ως βορά στο τουρκικό κράτος.
Χωρίς αμφιβολία, τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία σαφή αναθεωρητική απειλή εξ ανατολών, με τον Τούρκο Πρόεδρο να κατέχει δικαίως τον τίτλο του περιφερειακού ταραξία. Ωστόσο, η χώρα μας ως θιγόμενη δύναμη, η οποία υπερασπίζεται το status quo και τη διεθνή σταθερότητα και ειρήνη, οφείλει να αντιπαρατάξει μία στρατηγική εξισορρόπησης της τουρκικής επιθετικότητας με σαφείς κόκκινες γραμμές και ένα μείγμα κινήτρων και κυρώσεων έναντι της Άγκυρας. Ο στρουθοκαμηλισμός δε συνιστά λύση, καθώς όσο η Κυβέρνηση της Ν.Δ. υποκρίνεται ότι τα προβλήματα δεν υπάρχουν, τόσο αυτά αυξάνονται και υποσκάπτουν τη γεωπολιτική θέση της χώρας μας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Documento, 12.05.2024