Η περίπτωση της ελληνογαλλικής συμφωνίας, μέσω της οποίας εκτός των άλλων υποχρεώνεται η χώρα μας να συνδράμει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Υποσαχάρια Αφρική, ενώ την ίδια στιγμή η Γαλλία δεν ανέλαβε καμία δέσμευση για την προστασία των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων όσον αφορά την Α.Ο.Ζ. και την υφαλοκρηπίδα, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξωτερικής πολιτικής του «δεδομένου και προβλέψιμου συμμάχου», την οποία εισήγε στην ελληνική πραγματικότητα ο κ. Μητσοτάκης. Οι εξελίξεις, μόλις λίγους μήνες μετά την υπογραφή της ελληνογαλλικής συμφωνίας, είναι ενδεικτικές και διαψεύδουν τη ρητορική της Ν.Δ., σύμφωνα με την οποία «κινδυνολογούσαμε» και «δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε πόσο “μεγάλη” καθιστά την Ελλάδα» ο κ. Μητσοτάκης…
Η Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τον Ιούνιο του 2019, προχώρησε σε σύμβαση μίσθωσης μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Κοινοπραξίας «Exxon Mobil – Total – Ε.Λ.Π.Ε.» για έρευνες υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, με τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στο περιθώριο της εκδήλωσης ότι «η σύμβαση σηματοδοτεί την αξιοποίηση από την Ελλάδα της δικής της Α.Ο.Ζ.». Η συμφωνία προέβλεπε ότι οι σεισμικές έρευνες θα έπρεπε να προχωρήσουν εντός της επόμενης τριετίας, δηλαδή έως το 2022. Στις αρχές του τρέχοντος έτους, οι εν λόγω ενεργειακοί κολοσσοί επέδωσαν στην Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων το workplan της κοινοπραξίας βάσει του οποίου «παγώνουν επ’ αόριστο τις έρευνές τους», χωρίς να διαφαίνεται τρόπος μέσω του οποίου θα μπορούσαμε να φθάσουμε σε άρση αυτού του αδιεξόδου.
Σε λίγους μήνες συμπληρώνεται η τριετία, οι εταιρείες αποχωρούν και μαζί με αυτές και οι επενδύσεις που θα μπορούσαν να έρθουν, η εκμετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων καθίσταται και πάλι «όνειρο απατηλό» όπως μέχρι τη συγκεκριμένη συμφωνία της Κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και «η ζωή συνεχίζεται» χωρίς να λογοδοτεί κανείς από πλευράς του Μαξίμου, του Υπουργείου Εξωτερικών ή του Υπουργείου Ενέργειας. Τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης θα συνιστούσαν ένα βασικό εφαλτήριο επενδύσεων και ανάδειξης της χώρας μας σε παραγωγό φυσικού αερίου, με πιθανές δυνατότητες διενέργειας εξαγωγών. Αντ’ αυτού εισερχόμαστε και πάλι σε ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας και αδυναμίας συγκρότησης μιας συντεταγμένης εθνικής ενεργειακής στρατηγικής.
Η «στρατηγική» των ανταλλαγμάτων με αποκλειστικά κερδισμένη τη Γαλλία διαφάνηκε και μέσω των κοινών δηλώσεων των Υπουργών Άμυνας Ελλάδας και Γαλλίας στα ναυπηγεία Λοριάν, όπου ξεκίνησε η ναυπήγηση των φρεγατών Belhara για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού. Η αναφορά της Γαλλίδας ΥΠ.ΑΜ. κας Φλοράνς Παρλί ήταν χαρακτηριστική: «Τις επόμενες εβδομάδες, θα υπογραφεί το συμβόλαιο απόκτησης τριών φρεγατών από την Ελλάδα. Η εμπιστοσύνη της Ελλάδας μας τιμά. Χάρη σε αυτή την παραγγελία, εξασφαλίζονται 2.200 θέσεις εργασίας στη Γαλλία σε ορίζοντα πενταετίας».
Η εν λόγω διακρατική συμφωνία δημιουργεί 2.200 νέες θέσεις εργασίας στη Γαλλία, ενώ στην Ελλάδα ούτε μία! Η χώρα μας θα καταβάλει 5 δισ. ευρώ, χωρίς κανένα όφελος για την εθνική μας οικονομία και το ναυπηγοεπισκευαστικό μας κλάδο. Υπενθυμίζεται ότι η συμφωνία Γαλλίας-Αυστραλίας για την παράδοση 12 υποβρυχίων κλάσης “Attack”, η οποία ακυρώθηκε λόγω της AUKUS, προέβλεπε «το σχεδιασμό και τη ναυπήγηση στην Αυστραλία», ενώ αντιστοίχως η συμφωνία Γερμανίας-Αιγύπτου για τις φρεγάτες MEKO A200 προβλέπει την κατασκευή τους στα αιγυπτιακά ναυπηγεία της Αλεξάνδρειας.
Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. δείχνει αδύναμη να αντιληφθεί τη σημασία αξιοποίησης της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, αλλά και των ελληνικών ναυπηγείων. Η Τουρκία, την οποία πολλοί «θαυμάζουν» εσχάτως για τις επιδόσεις της στην αεροναυπηγική και την ανάπτυξη μη επανδρωμένων αεροσκαφών (όπως τα Bayraktar TB-2), υλοποιεί μια συντεταγμένη και συνεπή στρατηγική δεκαετιών. Τη δεκαετία του 1990, 15 από τα 19 κύρια εξοπλιστικά προγράμματα ήταν συμπαραγωγής, δηλαδή άφηναν ένα αποτύπωμα τεχνολογίας και τεχνογνωσίας στην Τουρκία, το οποίο είναι καταφανές σήμερα που η χώρα έχει πλέον καταστεί 14η στις εξαγωγές πολεμικού υλικού παγκοσμίως αυξάνοντας τον ετήσιο όγκο εξαγωγών από το 1 δισ. ευρώ το 2002 στα 11 δισ. ευρώ το 2020.
Η ελληνογαλλική συμφωνία συνέστησε μια μοναδική ευκαιρία ενίσχυσης του ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου και της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Όμως, η εν λόγω προοπτική αποδείχθηκε ότι δε συνιστούσε προτεραιότητα για μια Κυβέρνηση, η οποία έχει αποδείξει ότι υποτιμά πλήρως τις εγχώριες δυνατότητες παραγωγής καινοτομίας και ενίσχυσης της εξειδίκευσης. Με ευθύνη της Ν.Δ., αντί να τεθούν οι βάσεις για μια αυτοτελή αμυντική βιομηχανία, αυτή καθίσταται μεταπρατική και εν τέλει, παρακολούθημα των παγκόσμιων εξελίξεων στο δυναμικό τομέα των τεχνολογιών αιχμής.
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα pagenews.gr