Το ηθικό και οικονομικό χρέος της Γερμανίας προς την πατρίδα μας για τις θηριωδίες της κατοχικής περιόδου συνιστά μια διαρκή προσβολή στη μνήμη των θυμάτων, αλλά και μια εκκρεμότητα η οποία επισκιάζει κάθε προοπτική ειλικρινούς συναδέλφωσης των λαών κάτω από το ενιαίο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Συγκεκριμένα πρόκειται για τις πολεμικές αποζημιώσεις, την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου, την αποζημίωση των θυμάτων και την επιστροφή των λεηλατημένων αρχαιολογικών θησαυρών, καθώς και των κλεμμένων εκκλησιαστικών κειμηλίων από τις βουλγαρικές κατοχικές δυνάμεις στη Βόρεια Ελλάδα.
Οι εν λόγω αξιώσεις μας ανέρχονται, σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στο ποσό των 269.547.005.854 ευρώ, δίχως να περιλαμβάνονται οι αποζημιώσεις για τη βύθιση εμπορικών πλοίων, την αφαίρεση χρυσού, τη διαρπαγή χρυσού ιδιωτών, την καταστροφή ιδιωτικών περιουσιών, τα αφαιρεθέντα καπνά και τις αποθετικές ζημίες. Όπως έχει εκφρασθεί στο πλαίσιο πλήθους διμερών συναντήσεων, οι αξιώσεις της Ελλάδας παραμένουν νομικά ενεργές και δικαστικά επιδιώξιμες. Είναι ενδεικτική η απάντηση της Επιστημονικής Επιτροπής της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής σε κοινοβουλευτική ερώτηση της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στις 6 Φεβρουαρίου 2014, σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει επίσημη, οριστική παραίτηση της ελληνικής κυβέρνησης από την άσκηση αξιώσεων της χώρας για επανορθώσεις».
Η καταστροφή για την πατρίδα μας ήταν τεράστια, δεδομένο το οποίο δυσχέρανε τη μεταπολεμική πορεία της ως ισότιμο μέλος της διεθνούς κοινωνίας των κρατών. Αρκεί να σημειωθεί ότι το ποσοστό των θυμάτων (558.000 νεκροί και 880.000 ανάπηροι) επί του συνολικού πληθυσμού (7.335.000 σύμφωνα με την απογραφή του 1939) ανέρχεται στο 19,70%, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του ολέθρου. Ενώπιον του ως άνω αρνητικού απολογισμού, οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις επί επτά δεκαετίες προτίμησαν να κωφεύουν και να στρουθοκαμηλίζουν.
Ιδιαιτέρως οι μεταψυχροπολεμικές κυβερνήσεις, λόγω της επανένωσης της Γερμανίας η οποία επανενεργοποίησε το δικαίωμα διεκδικήσεων, έχουν διακριτό μερίδιο ευθύνης για την πασίδηλη αμέλεια χάραξης συγκροτημένης στρατηγικής. Η πολιτική διαχείριση εκ μέρους τους περιορίστηκε σε μικροκομματικούς τακτικισμούς διακηρύξεων και προθέσεων, με ταυτόχρονη άρνηση πραγματοποίησης συγκεκριμένων νομικών βημάτων. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι στις διεθνείς σχέσεις το δίκαιο επιζητείται και ορισμένες φορές επιβάλλεται. Ουδείς πρόκειται να προστρέξει και να μας βοηθήσει, αν εμείς οι ίδιοι δε φροντίσουμε να διεκδικήσουμε ό,τι μας αναλογεί και ό,τι δικαιούμαστε.
Είναι βέβαιο ότι η οικονομική αποκατάσταση δε θα επουλώσει τις πληγές στις ψυχές όσων επιβίωσαν των γερμανικών εγκλημάτων και των απογόνων τους. Ωστόσο, συνιστά τον ελάχιστο φόρο τιμής προς τη θυσία τους και την ύστατη ενέργεια με άξονα την ηθική δικαίωσή τους. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η σημερινή κυβέρνηση στέκεται αλληλέγγυα στον αγώνα τους και ασκεί πλέον μία ενεργητική εθνική στρατηγική διεκδίκησης των επανορθώσεων, προκειμένου η Γερμανία να τεθεί επιτέλους ενώπιον των ιστορικών ευθυνών της.
Ιστοσελίδα ‘newpost’, 19/04/2019