Το περίγραμμα, το οποίο έχει θέσει με σαφήνεια ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναφορικά με τη Συνταγματική Αναθεώρηση, επιτρέπει την ειλικρινή συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων του δημοκρατικού τόξου ώστε η χώρα να εισέλθει επιτέλους στη νέα εποχή. Αποτελεί ένα πλαίσιο σύμπλευσης των δημοκρατικών πολιτών προς ένα ευρωπαϊκό μέλλον, με βαθιά ριζωμένο το κράτος δικαίου, ενισχυμένα τα κοινωνικά δικαιώματα, αυξημένη λογοδοσία των εντολοδόχων πολιτικών προς τους εντολείς πολίτες και δημοκρατικά νομιμοποιημένο το αξίωμα του Πρωθυπουργού.
Συγκεκριμένα, προτάθηκε η καθιέρωση πάγια αναλογικού εκλογικού συστήματος, η ταυτόχρονη καθιέρωση της λεγόμενης «εποικοδομητικής ψήφου δυσπιστίας» και η υποχρέωση για τον εκάστοτε Πρωθυπουργό να κατέχει το βουλευτικό αξίωμα και άρα, να είναι αιρετός. Οι εν λόγω προβλέψεις είναι σε απόλυτη σύμπνοια, όχι μόνο με τις ιστορικές θέσεις της Αριστεράς αλλά και με την υποχρέωσή μας να διασφαλίσουμε τη δημοκρατική λειτουργία της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Οι εποχές, τις οποίες διάφοροι εκλεκτοί «άγγελοι εξάγγελοι» έρχονταν από μακριά και επιβάλλονταν, πρέπει να παρέλθουν ανεπιστρεπτί.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η βουλευτική ασυλία έχει προταθεί να περιοριστεί αποκλειστικά σε ζητήματα, που αφορούν στενά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων, ενώ θα υπάρχει και όριο τριών θητειών για τα μέλη του Κοινοβουλίου προκειμένου να μην αναπτύσσονται πελατειακές σχέσεις με το εκλογικό σώμα. Με αυτόν τον τρόπο, θα θεσμοθετηθεί επιτέλους ένα διαχρονικό αίτημα όσων είναι πεπεισμένοι – και όχι άδικα – ότι η αγωνία «παραμονής στην καρέκλα» είναι εκείνη που τρέφει το πελατειακό σύστημα στη χώρα μας.
Περαιτέρω, προβλέπεται ότι νέες ανεξάρτητες αρχές θα μπορούν να συστήνονται αποκλειστικά με αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του συνολικού αριθμού των μελών του Κοινοβουλίου, ενώ ξεχωριστής σημασίας είναι και η πρόταση για τη λεγόμενη «λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία», με την οποία οι πολίτες θα διαθέτουν το δικαίωμα διενέργειας δημοψηφίσματος για οποιοδήποτε νομοθέτημα ή κρίσιμο εθνικό θέμα. Θεμελιώνεται έτσι, ένα πλαίσιο άμεσης δημοκρατίας, που το ζηλεύαμε σε περιπτώσεις πολλών ευρωπαϊκών χωρών, αλλά το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν είχε το θάρρος να δημιουργήσει και στη χώρα μας επί σειρά δεκαετιών.
Ενώπιον όλων αυτών, η αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας και του Αρχηγού της υπήρξε δυστυχώς αναμενόμενη. Μετά την εκκωφαντική σιωπή των στελεχών της, ζήτησε εκλογές για μια ακόμη φορά τα τελευταία τρία χρόνια και στη συνέχεια προτίμησε να διατυπώσει διάφορες προφάσεις «εν αμαρτίαις» θέλοντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ποιους αλήθεια προστατεύει με τη στάση του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ποιο καθεστώς αγωνιά να συντηρήσει και να διαιωνίσει;
Προφανώς πρόκειται για τον επαίσχυντο νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος έχει δηλητηριάσει τη σχέση της εκτελεστικής εξουσίας με τους πολίτες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, άλλωστε, ότι ακόμη και στις περιόδους της «βαθιάς οικονομικής κρίσης», μεγάλη μερίδα των πολιτών επέμενε να αναφέρεται στην αναγκαιότητα θεσμικής αναδιοργάνωσης του κράτους με πρώτο παράδειγμα την κατάργηση του συγκεκριμένου νομοθετικού εκτρώματος. Πάντως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία συμφωνεί στην ανάγκη θεσμοποίησης του κρατικού μηχανισμού, καθώς με τη στάση της επιθυμεί να καταστήσει «θεσμό» το υπάρχον καθεστώς απόδοσης ευθυνών σε υπουργούς.
Εφημερίδα ‘Κυριακάτικη Kontranews’, 11/10/2018