«Το να επιχειρήσει κανείς μία στρατηγική ανάλυση, χωρίς να λάβει υπόψη του την πετρελαιοκεντρική οικονομική πολιτική […] είναι σαν να εγκλωβίζεται στην επιφάνεια του ορατού στοιχείου και μόνον» μας πληροφορούσε ο γεωπολιτικός αναλυτής και πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου και όντως έτσι είναι. Συνιστά καθήκον της κυβέρνησης να μεριμνά για το συμφέρον των πολιτών υπό το πρίσμα της αμείλικτης πραγματικότητας της δεσπόζουσας θέσης των υδρογονανθράκων στη διεθνή πολιτική οικονομία. Όποιος αρνείται να αντιληφθεί ότι οι υδρογονάνθρακες αποτελούν – δυστυχώς ή ευτυχώς – τον κινητήριο μοχλό των παγκόσμιων εξελίξεων, απλά στρουθοκαμηλίζει.
Όμως, αυτό συνέβαινε επί σειρά ετών όταν οι «ελληνικοί υδρογονάνθρακες» αντιμετωπίζονταν ως το πιο σύντομο ανέκδοτο, ενώ όσοι τολμούσαν να γράψουν για αυτούς χαρακτηρίζονταν ως «περιθωριακοί» και «γραφικοί». Η σημερινή κυβέρνηση τοποθετεί τη χώρα μας στον παγκόσμιο χάρτη των παραγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου με μια σειρά συντονισμένων προσπαθειών σύμφωνων με τα διεθνή πρότυπα.
Η προκήρυξη για έρευνες υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και στην Κρήτη αποτελεί μία ακόμη εξέλιξη στο πλαίσιο της συντεταγμένης στρατηγικής της κυβέρνησης με σκοπό την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Οι διαγωνισμοί προκηρύχθηκαν ύστερα από την εκδήλωση ενδιαφέροντος από πλευράς της Energean Oil & Gas και της κοινοπραξίας Total – Exxon Mobil – Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.). Τι άλλαξε και συντελείται αυτή η κινητοποίηση; Δεν υπήρχαν κοιτάσματα κατά τα προηγούμενα έτη ή μήπως δεν υπήρχε αξιόλογο ελληνικό επιστημονικό προσωπικό από τα Πολυτεχνεία αλλά και το εξωτερικό;
Προφανώς και υπήρχαν. Αυτό, που δεν υπήρχε, ήταν η απαιτούμενη βούληση και μια συγκροτημένη εθνική ενεργειακή στρατηγική, υπό την έννοια του σαφούς ορισμού των σκοπών και των μέσων των πολιτικών πρωτοβουλιών μας. Τι επιθυμούμε να επιτύχουμε; Υπό ποιους όρους, ποιους κινδύνους και ποιες προϋποθέσεις; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα κεντρικά διακυβεύματα.
Προχωρούμε σε εκτεταμένες εξορύξεις και επιζητούμε τη διεύρυνση του ρόλου μας ως διαμετακομιστικός κόμβος, αλλά ταυτόχρονα βρίσκουμε τις ασφαλέστερες και πλέον αξιόπιστες αγορές. Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι πρόσφατες ανακοινώσεις για την ένταξη της Ιταλίας στις προσπάθειές μας για την εμπέδωση της ενεργειακής συνεργασίας στη Μεσόγειο αποτελούν ένα εξαιρετικό νέο. Στόχος μας πρέπει να είναι να φθάσει το φυσικό αέριο της Κύπρου, του Ισραήλ και της Αιγύπτου στις αγορές της Δυτικής Ευρώπης με όρους οικονομίας της αγοράς και σε ένα γεωπολιτικά σταθερό περιβάλλον.
Η υλοποίηση του East Med, ήτοι του υποθαλάσσιου αγωγού ο οποίος θα συνδέει τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου με την Κύπρο, την Κρήτη και την ηπειρωτική Ελλάδα, αποτελεί το βραχίονα των εξελίξεων. Ο συγκεκριμένος αγωγός θα ανατρέψει τα δεδομένα όσον αφορά τον εφοδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε φυσικό αέριο παρακάμπτοντας την ασταθή Βόρειο Αφρική και την ούτως ή άλλως προβληματική τουρκική επιλογή. Σε συνάρτηση με τη δυνατότητά του να διασυνδεθεί με το υπό κατασκευή δίκτυο αγωγών, όπως ο TAP, ο East Med αναμένεται να καταστεί η «τέταρτη αρτηρία» του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης μετά τη Βόρειο Θάλασσα, τη Βόρειο Αφρική και την Ρωσία.
Ιστοσελίδα ‘newpost’, 28/12/2017