Πριν μόλις μία εβδομάδα, ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος για τον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών των επιχειρήσεων. Έχουν γραφτεί πολλά όλες τις προηγούμενες ημέρες και γι’ αυτό το λόγο, θα σταθώ περισσότερο στο πολιτικό σκέλος. Άλλωστε, είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι κυρίως πολιτικό, όχι οικονομικό, κάτι το οποίο αναδείχθηκε περίτρανα μέσω της συζήτησης και της ψήφισης του εν λόγω νόμου.
Ενώπιον του διακυβεύματος της επιστροφής στην ανάπτυξη και της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, το παλαιό κομματικό σύστημα επέλεξε να υπεκφύγει για μια ακόμη φορά αρνούμενο να ψηφίσει αυτονόητες ρυθμίσεις. Την «επανάσταση του αυτονόητου» διακήρυτταν αλήστου μνήμης αρχηγοί τους, αλλά την άφησαν στα χαρτιά. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον περίφημο «Νόμο Δένδια» για τις ρυθμίσεις των οφειλών, ο οποίος συμπεριέλαβε μόλις τρεις επιχειρήσεις σαν να επρόκειτο για φωτογραφικές διατάξεις. Λόγια, δελτία τύπου, πανηγυρικές συνεντεύξεις τύπου, μεγαλόστομες διακηρύξεις, υποσχέσεις, ψέματα. Δυστυχώς, αυτά συνέθεταν το πλαίσιο άσκησης πολιτικής από πλευράς της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ με πλήρη απουσία ελέγχου και ενδιαφέροντος για τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών τους.
Εδώ εντοπίζεται το πολιτικό ζήτημα. Έγραφαν ένα νόμο στο «πόδι» – και μάλιστα, όχι το δικό τους – μη ενδιαφερόμενοι για την πραγματική ωφελιμότητα και αποτελεσματικότητά του. Σαν να μην έφθανε αυτό, έρχονται σήμερα και αρνούνται να υπερψηφίσουν με πρόσχημα το πρωτοφανές επιχείρημα της καθυστέρησης. Για να είμαι δίκαιος, έως ένα σημείο είναι δικαιολογημένοι, καθώς δε γνωρίζουν πως είναι να διαπραγματεύεσαι και να παλεύεις χωρίς να λες σε όλα «ναι». Το νομοσχέδιο για τον εξωδικαστικό μηχανισμό πράγματι άργησε να ψηφιστεί στη Βουλή, καθώς επιστράφηκε τρεις φορές από τους Θεσμούς στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης, την οποία οι αρμόδιοι υπουργοί δεν παράτησαν «για να πάμε έτσι απλά παρακάτω». Συνεπώς, όσοι ασκούν κριτική περί καθυστέρησης, ας ξανασκεφτούν με ποιου το μέρος είναι. Ο διακαής πόθος τους ήταν μάλλον η οριστική απόσυρση της νομοθετικής πρωτοβουλίας – βάζοντας μπροστά τους Θεσμούς καθώς οι ίδιοι δε θα μπορούσαν να έχουν τόσο ανερυθρίαστες απαιτήσεις – αλλά δεν επέτυχαν το σκοπό τους.
Ο συγκεκριμένος νόμος αφορά 400.000 επιχειρήσεις χωρίς να θέτει ως όρο το μέγεθός τους, συμπεριλαμβανομένων των ατομικών με οφειλές άνω των 20.000 ευρώ. Παρέχει τη δυνατότητα ένταξης και στις πλέον υπερχρεωμένες επιχειρήσεις υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Επίσης, προβλέπει τη δυνατότητα του οφειλέτη να ρυθμίσει τα χρέη του μέχρι και σε 120 μηνιαίες δόσεις με ελάχιστη καταβολή 50 ευρώ. Περιλαμβάνει το σύνολο των πιστωτών προστατεύοντας παράλληλα τις απαιτήσεις των μικρών πιστωτών, παρέχει δικλείδες εντοπισμού των λεγόμενων «στρατηγικών κακοπληρωτών» και εγγυάται την εκκίνηση της διαδικασίας ακόμη και εάν εκδηλώσει ενδιαφέρον μόλις το 50% των πιστωτών της επιχείρησης.
Η επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας προϋποθέτει τέτοιου είδους ενεργητικές και δυναμικές πρωτοβουλίες και λυπάμαι αν, μετά από 40 χρόνια διακυβέρνησης, δεν το έχουν κατανοήσει οι βουλευτές της αντιπολίτευσης. Το μέλλον θα ξεκινήσει μόνο όταν το πολιτικό σύστημα αποφασίσει να προστατεύσει τους ανθρώπους του μόχθου, τους τίμιους επιχειρηματίες, όσους θέλουν αλλά δεν μπορούν, όσους έχουν συνδέσει τις τύχες τους με τις τύχες της χώρας. Για αυτούς οφείλουμε να εργαστούμε, σε αυτούς οφείλουμε να πιστέψουμε.
Ιστοσελίδα ‘newpost’, 4/5/2017