Δε χωρά αμφιβολία ότι οι συνεχιζόμενες και κλιμακούμενες προκλήσεις από πλευράς του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι άκρως ανησυχητικές και αναδεικνύουν τη δυσκολία της γειτονικής χώρας να πορευτεί προς τον εξευρωπαϊσμό της. Δε χωρά, επίσης, αμφιβολία ότι η κατάσταση χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και προσεκτικής μελέτης από πλευράς τόσο της ηγεσίας του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών όσο και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
Ποια είναι η ενδεδειγμένη απάντηση στις προκλήσεις Ερντογάν; Σίγουρα όχι οι υπερβολές, οι οποίες εκστομίζονται από ακροδεξιούς κύκλους και προς τις οποίες η ηγετική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαφαίνεται να ρέπει. Η ενδεδειγμένη απάντηση είναι η υπογράμμιση ότι η χώρα μας έχει επιλέξει, εδώ και δεκαετίες, το δημοκρατικό δρόμο του σεβασμού του διεθνούς δικαίου, των διεθνών συνθηκών, καθώς και των ανθρωπίνων και των πολιτικών δικαιωμάτων.
Αυτό αποτελεί το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, τον παράγοντα που μας καθιστά ισχυρούς και δικαιώνει τη θέση και τον ρόλο μας στο διεθνές στερέωμα. Σε μία περιφέρεια, η οποία φλέγεται, η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν τους μοναδικούς πυλώνες σταθερότητας και δημοκρατίας. Η Ελλάδα παραμένει ο φάρος της δημοκρατίας και των αξιών του δυτικού πολιτισμού σε μία περιοχή όπου δείχνουν να ευδοκιμούν απολυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα, σε μία περιοχή όπου εμφύλιοι πόλεμοι και εθνικιστική-θρησκευτική βία οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά.
Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών οφείλει να διατρανώνει τη θέση και τον ρόλο της χώρας μας ιδίως προς τους Ευρωπαίους εταίρους. Οφείλει να κινητοποιεί τους διεθνείς και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και να διασαφηνίζει ότι δεν πρόκειται για μια απλή ελληνοτουρκική διαφωνία, αλλά για ένα ζήτημα το οποίο θίγει τον πυρήνα των ευρωπαϊκών αξιών και της διεθνούς νομιμότητας. Η Ελλάδα παραμένει μία δύναμη υποστήριξης της καθεστηκυίας τάξης σύμφωνα με τις ιστορικές επιταγές της παρουσίας του ελληνισμού στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι, ενώ έως τώρα οι τουρκικές αιτιάσεις ήταν απότοκα λανθασμένης – εκούσια ή ακούσια – ερμηνείας των συνθηκών, πλέον η ρητορική αμφισβήτησης επεκτείνεται σε συμφωνηθέντα και υπογραφθέντα στη συνθήκη της Λωζάνης. Αυτή είναι μία σημαντική ανατροπή, την οποία επιτυχώς αναδεικνύει η Ελληνική Κυβέρνηση.
Η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η ίδρυση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών ταυτίστηκε με την κατοχύρωση, μεταξύ άλλων, των δικαιωμάτων της μη επέμβασης στα εσωτερικά των κρατών, της αυτοδιάθεσης και του σεβασμού του διεθνούς δικαίου μέσω της καθολικής συμμετοχής των κρατών στην τότε νέα διεθνή τάξη. Συνεπώς, ο Πρόεδρος της Τουρκίας έρχεται, σήμερα, να θίξει ακροτελεύτιες κατακτήσεις σε επίπεδο διεθνών σχέσεων και λειτουργίας διεθνών θεσμών.
Μιλά για αναθεώρηση συνθηκών και αλλαγή συνόρων. Με ποια αφορμή; Θεωρεί τη χώρα του αρκετά ισχυρή και τη χώρα μας αρκετά ανίσχυρη, προκειμένου να υλοποιήσει τις νεοοθωμανικές βλέψεις και διακηρύξεις του. Επίσης, θεωρεί ότι υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες στη Μέση Ανατολή για την Τουρκία, με τον ουσιαστικό κατακερματισμό της Συρίας και τις διαλυτικές τάσεις στο Ιράκ, ώστε η Συνθήκη της Λωζάνης να αποτελέσει ιστορία. Είναι, όμως, η ισχύς επαρκές κριτήριο για την αναθεώρηση των συνθηκών; Σε καμία περίπτωση. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήρθε να αλλάξει ακριβώς αυτή τη λογική της επιβολής του ισχυρού και της ανυπαρξίας κάθε συστήματος δικαίου.
Το εν λόγω στοιχείο κινητοποιεί τα ανακλαστικά των δημοκρατικών ανθρώπων και της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών, τα οποία επιζητούν την ειρήνη, τη σταθερότητα, την ευημερία και εν τέλει, το σεβασμό των συνόρων τους. Ο σεβασμός στο διεθνές δίκαιο, η προσήλωση στην ειρήνη, στη σταθερότητα και στην οικονομική ευημερία αποτελούν κατακτήσεις του πολιτισμένου κόσμου και αντικατοπτρίζονται – μεταξύ άλλων – στο Δίκαιο της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήρθε να προτείνει το «πάγωμα» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία υπενθυμίζοντας ότι η Ευρώπη έχει γυρίσει σελίδα και έχει πετάξει στον κάλαθο της ιστορίας κάθε είδους φασισμό.
Το μόνο, που απαιτείται, είναι η κατάλληλη ανάδειξη των συγκεκριμένων στοιχείων, κατεύθυνση προς την οποία κινείται η κυβέρνηση. Το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής δεν προσφέρεται για στείρα αντιπολίτευση και μικροκομματικά παιχνίδια με θύμα τα εθνικά θέματα. Συνιστά ένα εξαιρετικά ευαίσθητο πεδίο, χάριν του οποίου οφείλουμε όλοι να συνεργαστούμε σε κλίμα εθνικής συναίνεσης και με γνώμονα την ειρήνη και την προστασία των δικαίων του ελληνικού λαού.
Εφημερίδα ‘The Hellenic Mail’, 1/12/2016