Ουκ ολίγες φορές στην παγκόσμια ιστορία οι λαοί έχουν καταστεί υποχείρια της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων και τα εδάφη τους έχουν μετατραπεί σε «πεδία βολής» και δοκιμής «έξυπνων πυραυλικών συστημάτων». Ενώπιον μιας τέτοιας περίπτωσης βρισκόμαστε και σήμερα στη Συρία, όπου σκοτώνονται άμαχοι, εκπατρίζονται εκατομμύρια ανθρώπων και καταστρέφονται υποδομές στο όνομα των σφαιρών επιρροής και των γεωστρατηγικών συμφερόντων.
Ενθυμούμαστε όλοι την περιβόητη «συμφωνία των ποσοστών» μεταξύ Ουίνστων Τσώρτσιλ και Ιωσήφ Στάλιν, βάσει της οποίας διαμοιράστηκαν οι μεταπολεμικές σφαίρες επιρροής δυτικών και Ε.Σ.Σ.Δ. στα Βαλκάνια. Οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις έχουν εντρυφήσει επί αιώνες στο «διαίρει και βασίλευε» και στον καταμερισμό πλουτοπαραγωγικών πηγών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δίχως να ενδιαφέρονται επί της ουσίας για τη δημοκρατία, την κοινωνική ανάπτυξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Συρία συνιστά ένα χαρακτηριστικό τέτοιου είδους παράδειγμα. Ενταγμένη στη σοβιετική/ρωσική σφαίρα επιρροής επί δεκαετίες και φιλοξενώντας τις μοναδικές προσβάσεις της Μόσχας στα «θερμά νερά», ήτοι την αεροπορική βάση Χμεϊμίν κοντά στη Λαττάκεια και τη ναυτική βάση της Ταρτούς, η Δαμασκός βρίσκεται ενώπιον νέων προκλήσεων.
Η αγαστή συνεργασία του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ-Άσαντ με την ιρανική κυβέρνηση έχει ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά τόσο του Ισραήλ όσο και των Η.Π.Α., που κάθε άλλο παρά επιθυμούν την ενίσχυση των σιιτικών οργανώσεων και ειδικά της Χεζμπολάχ εντός του συριακού εδάφους. Η Συρία υπήρξε ούτως ή άλλως στοχοποιημένη λόγω της παρουσίας των Ρώσων ενώ τα γεγονότα, τα οποία επακολούθησαν το χάος της «Αραβικής Άνοιξης», τη σύγκρουση σουνιτών-σιιτών και την επιχειρησιακή δράση των Κούρδων, προσέφεραν το ιδανικό παράθυρο ευκαιρίας για τους δυτικούς να «ξεκαθαρίσουν» οριστικά το τοπίο.
Στο παίγνιο ανταγωνισμού, το οποίο εκτυλίσσεται, η Ρωσία στηρίζει τις κυβερνητικές δυνάμεις του Αλ-Άσαντ, ενώ οι δυτικοί – αποφεύγοντας να εμπλακούν ενεργά μέσω χερσαίων επιχειρήσεων λόγω και της πρότερης εμπειρίας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν – επιμένουν στην αναγκαιότητα αλλαγής καθεστώτος στέλνοντας μήνυμα στήριξης συγκεκριμένων αντικαθεστωτικών δυνάμεων. Οι βομβαρδισμοί συνιστούν ένα τέτοιο «μήνυμα» – ή «τελεσίγραφο» για τον Αλ-Άσαντ – ενώ ταυτόχρονα χαλυβδώνουν και το εσωτερικό των δυτικών χωρών, όπου ασκούνται πιέσεις για την ανάγκη σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετά τη διαφαινόμενη χρήση χημικών όπλων από το συριακό καθεστώς.
Ο εν λόγω «πόλεμος διά αντιπροσώπων» έχει προκαλέσει τον απόλυτο εσωτερικό κατακερματισμό του συριακού κράτους μετατρέποντας αυτό σε ‘failed state’, κατά την κοινώς χρησιμοποιούμενη αμερικανικής εμπνεύσεως ορολογία. Περίπου μισό εκατομμύριο νεκροί, εκατομμύρια εκτοπισμένων πολιτών και μια οικονομία η οποία απώλεσε 226 δις δολάρια έως τις αρχές του 2017 συνθέτουν το σκηνικό μίας καταστροφής, η οποία ολοένα γιγαντώνεται και οδηγεί την άλλοτε ακμάζουσα Συρία στην «εποχή του λίθου», όπως ανέφερε κάποτε ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος για την περίπτωση του Αφγανιστάν.
Όσο για τη θέση της χώρας μας, εν μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων, αυτή είναι σαφής. Επιμένουμε στην εύρεση μιας διπλωματικής λύσης και στη συνέχιση των προσπαθειών για τον τερματισμό της βίας. Η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων οφείλει να είναι εποικοδομητική, με πρόταγμα την τήρηση της διεθνούς νομιμότητας και ο μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Ιστοσελίδα ‘newpost’, 3/5/2018