Βία, καταστολή και αιματοκύλισμα ήταν οι απαντήσεις του Πρωθυπουργού της Ισπανίας, Μαριάνο Ραχόι, στο δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στην Καταλονία την Κυριακή 1 Οκτωβρίου. Προφανώς, ο φίλος του Αντώνη Σαμαρά θυμήθηκε τις πρακτικές του άλλοτε δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο, ο οποίος είχε «εδραιώσει με κάθε τρόπο» την τάξη στη συγκεκριμένη επαρχία της χώρας. Άλλωστε, το αίτημα για ανεξαρτησία από πλευράς των Καταλανών γιγαντώθηκε μετά το τέλος της ισπανικής δικτατορίας, καθώς η βία του καθεστώτος Φράνκο επισκίαζε τα πάντα έως τότε.
Πριν τον ισπανικό εμφύλιο και την κατάληψη της εξουσίας από τους φασίστες, η Καταλονίααπολάμβανε ενισχυμένη αυτονομία, καθώς υπήρξε περιοχή με διακριτή γλώσσα και ταυτότητα επί αιώνες. Το εν λόγω προνόμιο απονεμήθηκε εκ νέου μετά το 1978 με σεβασμό αφ’ ενός στο δικαίωμα του ετεροπροσδιορισμού των κατοίκων της επαρχίας και αφ’ ετέρου στην άποψη ότι η ενότητα της χώρας δε συνεπάγεται αυτόματα και ομοιομορφία.
Τα τελευταία χρόνια της όξυνσης των αντιθέσεων σε πολλές χώρες της Ευρώπης βρήκαν την Καταλονία να αναπτύσσεται ανισομερώς σε σχέση με την υπόλοιπη Ισπανία με κινητήριους μοχλούς τον τουρισμό και τη βιομηχανία. Ο ισχυρισμός των Καταλανών ότι «προσφέρουν περισσότερα από όσα λαμβάνουν» ανταποκρίνεται στην αλήθεια σε μεγάλο βαθμό. Περίπου το 25% των εξαγωγών της χώρας προέρχεται από την Καταλονία τοποθετώντας την επαρχία πρώτη με τη δεύτερη Μαδρίτη να κυμαίνεται στο 13%.
Η εμβάθυνση επί ζητημάτων κρατικής κυριαρχίας χρειάζεται μεγάλη προσοχή και προς τούτο, δεν πρόκειται να εισέλθω σε αυτά λαμβάνοντας θέση υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας της Ισπανίας ή του δικαιώματος αυτοδιάθεσης της Καταλονίας. Εξάλλου και τα δύο συνδέονται με κατοχυρωμένες αρχές του διεθνούς δικαίου και δεν μπορούμε να τα επικαλούμαστε α λα καρτ αναλόγως με την περίπτωση την οποία εξετάζουμε.
Το κατακριτέο γεγονός είναι ένα και αφορά την αδικαιολόγητη χρήση βίας της κυβέρνησης Ραχόι, η οποία εν τέλει εξώθησε πλήθος αναποφάσιστων προς το «ναι». Είδαμε άοπλους πολίτες να δέρνονται από τις αστυνομικές δυνάμεις, εκατοντάδες τραυματίες να νοσηλεύονται και ηλικιωμένους ανθρώπους να σέρνονται στους δρόμους. Για ποιο λόγο; Επειδή θέλησαν να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα.
Είναι πραγματικά ντροπή για μια ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική δημοκρατία του 21ου αιώνα να μεταχειρίζεται βίαιες μεθόδους καταστολής και μάλιστα, από μια κυβέρνηση που μεγαλόστομα σχολίαζε τα τεκταινόμενα στη Βενεζουέλα και σε άλλα σημεία του πλανήτη. Αλήθεια, που βρίσκονται σήμερα οι πάσης φύσεως τιμητές; Η ευαισθησία τους εξαντλήθηκε στη Λατινική Αμερική και για την Ιβηρική ούτε λόγος; Δυστυχώς για αυτούς, δε φθάνει να τους ξεπλύνει ο Ατλαντικός.
Κάθε άλλο παρά δεδομένος είναι – όπως φαίνεται – ο σεβασμός των ανθρωπίνων και των πολιτικών δικαιωμάτων στην Ευρώπη. Η άρνηση αυτοκριτικής και οι απειλές περί αναστολής του καθεστώτος της αυτονομίας ρίχνουν νερό στο μύλο του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας και η Ε.Ε. οφείλει να επεκτείνει την ευαισθησία της προς τη Μαδρίτη αντί να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για κάθε τι που συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο κίνδυνος ελλοχεύει εντός των ευρωπαϊκών τειχών και απαιτεί την εγρήγορση των δημοκρατικών αντανακλαστικών μας.
Ιστοσελίδα ‘newpost’, 6/10/2017