Δεν πέρασε πολύς καιρός από την έκδοση της Υπουργικής Απόφασης σχετικά με τους σημαιοφόρους των δημοτικών σχολείων και γίναμε θεατές – για ακόμα μια φορά δυστυχώς – μιας παράστασης μικροπολιτικής και λαϊκισμού, με πρωταγωνιστή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με μια αγωνία να συγκεράσει τον εθνικισμό των ακροδεξιών κύκλων της με έναν δήθεν φιλελευθερισμό, παρακολουθήσαμε για πολλοστή φορά τις ίδιες κλασσικές παραστάσεις, τις γεμάτες πάντα με τους ίδιους ψευδεπίγραφους οδυρμούς, των ίδιων θαμώνων των τηλεοπτικών πάνελ. Αποστολή τους; Η καλλιέργεια της διχόνοιας με σκοπό την ίδια την πολιτική επιβίωσή τους, καθώς τρέφονται μέσα από την ύπαρξη διαχωριστικών γραμμών.
Ισχυρίζονται ότι στερήσαμε από τους άριστους το δικαίωμα να σηκώσουν την Ελληνική σημαία! Πόσο οξύμωρο να μιλούν για το σύμβολο της χώρας μας αυτοί που έχουν γαλουχηθεί στην υπηρέτηση ξένων συμφερόντων, όντας μεσίτες της κάθε Siemens και του κάθε καναλάρχη. Πολλά ακούστηκαν, πολλά ειπώθηκαν, κανείς όμως από όλους αυτούς, που διέρρηξαν τα ιμάτιά τους επειδή δόθηκε το δικαίωμα σε κάθε μαθητή να φέρει με υπερηφάνεια τη σημαία μας, δε στάθηκε στην ουσία του ζητήματος.
Είναι λιγότερο Έλληνας ο κακός από τον καλό μαθητή ή ο πτυχιούχος πολίτης από εκείνον που ασκεί μια χειρωνακτική εργασία; Σε περίπτωση επιστράτευσης, μήπως θα ζητηθεί απολυτήριο λυκείου για το ποιος θα πάει στην πρώτη γραμμή; Αλλά και εν καιρώ ειρήνης η διάκριση μεταξύ του συνεπούς πολίτη και – επί παραδείγματι – του φοροφυγά γίνεται βάσει των μαθητικών επιδόσεων; Περιττεύει να αναφερθούμε στις άπειρες περιπτώσεις φοροδιαφυγής ιατρών, μηχανικών και δικηγόρων ή των «φακέλων» σε νοσοκομεία, που ζητούν κατά τα λοιπά πρώην «αριστούχοι σημαιοφόροι».
Ο έπαινος προς τον καλό και άριστο μαθητή πρωτίστως θα πρέπει να ταυτίζεται με τη δυνατότητα να συνεχίσει να είναι πρώτος τόσο στο σχολείο όσο και στη μετέπειτα ζωή του. Θα πρέπει να είναι η διασφάλιση όλων εκείνων των συνθηκών που θα του επιτρέψουν να δημιουργήσει και να διαπρέψει. Το εθνικό μας σύμβολο οφείλει και πρέπει να έχει τη δυνατότητα να το κρατήσει στα χέρια του ο κάθε μαθητής.
Ας πάψουμε πια να είμαστε αγκιστρωμένοι σε πρακτικές που εξυπηρετούν ωφελιμοθηρικούς σκοπούς, διαφορετικούς από αυτούς που καλείται το σχολείο να υπηρετήσει. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας, με έμπρακτο τρόπο, την ισότητα μέσα στις σχολικές αίθουσες. Το «υψηλό εθνικό φρόνημα» συνίσταται στην αίσθηση της κοινωνικής συνοχής, της αλληλεγγύης και της ισοπολιτείας. Αριστεροί και δεξιοί, άντρες και γυναίκες, «αριστούχοι» και μη, συγκινούμαστε το ίδιο όταν στεκόμαστε με δέος μπροστά στη γαλανόλευκη.
Η σημαία μας δε ζήτησε ποτέ πιστοποιητικά αριστείας για να εμπιστευτεί τα χέρια που την κρατούσαν. Δε ζήτησε ποτέ τα μικρά και τα ασήμαντα. Εκείνο που πάντα απαιτούσε κι απαιτεί είναι ο Έλληνας να κοιτάζει ψηλά, μακρύτερα απ’ τους άλλους κι άμα χρειαστεί να την ποτίσει με το αίμα και τον ιδρώτα του. Μονάχα τα μεγάλα και τα σημαντικά ζητά, το ξέρουμε καλά αυτό. Μα καλύτερα το γνώριζε η κυρά της Ρω, που επί σαράντα χρόνια την ύψωνε περήφανα στις εσχατιές του Αιγαίου κι ας ήταν απλώς μια ταπεινή κτηνοτρόφος. Ήταν όμως Ελληνίδα!
Ιστοσελίδα ‘Left’, 28/10/2017