«Οι συνθήκες που επικρατούν στα δυτικά Βαλκάνια είναι καθοριστικής σημασίας για το ζήτημα της ειρήνης ή του πολέμου, σε μια περιοχή με την οποία η Ε.Ε. γειτνιάζει άμεσα». Τάδε έφη Άνγκελα Μέρκελ εντός της Γερμανικής Βουλής, στο πλαίσιο της συζήτησης περί του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018.
Προφανώς δε συμμερίζομαι την ένταση των λεγομένων της Καγκελαρίου της Γερμανίας και τις εκτιμήσεις περί πολέμου, αλλά κατανοώ πλήρως το ουσιαστικό σκέλος, το οποίο αφορά τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης, οικονομικής κατάρρευσης, αφύπνισης αλυτρωτισμών, εξάπλωσης του ισλαμιστικού εξτρεμισμού και πάσης άλλης φύσεως τρομοκρατικών δικτύων και οργανώσεων. Τα Δυτικά Βαλκάνια διανύουν μία περίοδο μετάβασης, που θα οδηγήσει είτε στην ένταξη στους διεθνείς θεσμούς υπό όρους αλληλοσεβασμού και τήρησης του διεθνούς δικαίου, είτε στη δίνη των διακρατικών ανταγωνισμών και στη μοίρα των λεγόμενων ‘failed states’ της Βορείου Αφρικής ή της Μέσης Ανατολής.
Την εν λόγω πραγματικότητα οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα ως ελληνικό πολιτικό σύστημα, χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε ενώπιον της άκρατης προσμονής κατάληψης της εξουσίας. Τι οδηγεί άραγε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον πρόεδρό του από τη μία κυβίστηση στην άλλη; Ποια είναι η θέση του κόμματος, το οποίο φιλοδοξεί να (ξανα)κυβερνήσει τη χώρα; Η θέση του αειμνήστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη; Εκείνη της Ντόρας Μπακογιάννη το 2008 περί «Νέας Μακεδονίας»; Ή μήπως η θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή όπως εκπορεύτηκε από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008; Ίσως τελικά να είναι η θέση του Αντώνη Σαμαρά, αλλά ποια από όλες; Του 1992, του 2008 ή του 2018; Ιδού η απορία…
Τα Δυτικά Βαλκάνια κινδυνεύουν να καταστούν η «μαύρη τρύπα» της ευρωπαϊκής ηπείρου, καθώς διεθνείς οργανισμοί έχουν ήδη διευρυνθεί στην Κεντρική και στην Ανατολική Ευρώπη αλλά και στα Ανατολικά Βαλκάνια, έχοντας αφήσει εκτός κάδρου σημαντικές χώρες όπως η Σερβία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η Π.Γ.Δ.Μ.. Η διεύρυνση και η μετέπειτα εμβάθυνση θα πραγματοποιηθούν άνευ όρων και κόκκινων γραμμών; Προφανώς όχι. Ως το παλαιότερο κράτος-μέλος των εν λόγω οργανισμών στην περιοχή, η Ελλάδα οφείλει να διαφυλάξει την ειρήνη και να διαδραματίσει ένα σταθεροποιητικό ρόλο στον ευρύτερο χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Προς αυτή την κατεύθυνση, δεν μπορεί να επιτρέψει λύσεις, οι οποίες θα δημιουργούν προσκόμματα σε αλυτρωτισμούς και πάσης φύσεως μαξιμαλισμούς.
Αυτή είναι ξεκάθαρα και η εθνική θέση μας, την οποία συχνά τείνει να αγνοεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ας αναρωτηθεί η ηγεσία του ποιο μήνυμα εκπέμπει προς τη διεθνή κοινότητα. Ποιος είναι ο βαθμός σοβαρότητας ενός ιστορικού κόμματος, όταν δε διατυπώνει μία συντεταγμένη στρατηγική, αλλά προτιμά να σέρνεται «όπου φυσάει ο άνεμος» και όπου το οδηγούν οι φωνές της ακροδεξιάς και της μισαλλοδοξίας; Η εθνική ευθύνη πρέπει να προτάσσεται σε τέτοιες περιπτώσεις και τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής να παραμένουν εκτός της μικροπολιτικής εσωτερικής αντιπαράθεσης. Οι άνθρωποι, των οποίων την υπογραφή φέρει το ονοματολογικό πρόβλημα, ας κάνουν την αυτοκριτική τους και ας επιδείξουν επιτέλους μια εποικοδομητική στάση. Αρκετή ζημιά έχουν προκαλέσει με «τα έργα και τις ημέρες» τους.
Ιστοσελίδα ‘insider’, 29/5/2018