Η άνοδος της άκρας δεξιάς συνιστά κατά γενική ομολογία ένα ανησυχητικό φαινόμενο για ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Τόσο η παρατεταμένη οικονομική κρίση όσο και η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος έχουν υποβοηθήσει στη δημιουργία ενός εκρηκτικού μείγματος εθνολαϊκισμού, φανατισμού και μισαλλοδοξίας. Η συμπόρευση της παραδοσιακής δεξιάς με άλλοτε γραφικούς εκπροσώπους των άκρων είναι πλέον γεγονός στο κυβερνητικό επίπεδο σε χώρες όπως η Ιταλία, η Αυστρία ή η Ουγγαρία, ενώ δυστυχώς εκκολάπτεται σε επίπεδο αντιπολίτευσης και στη χώρα μας.
Η Νέα Δημοκρατία των κυρίων Μητσοτάκη και Γεωργιάδη μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς σε ένα κόμμα άρθρωσης του πιο ακραίου πολιτικού λόγου ενώ, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής περίπτωσης, δεν απουσιάζουν οι εμφυλιοπολεμικές κορώνες και οι κρούσεις για τον «κομουνιστικό κίνδυνο που καραδοκεί». Άραγε ενστερνίζεται ακόμη ο Αντιπρόεδρος της Ν.Δ. την ορολογία του «συμμοριτοπόλεμου», την οποία χρησιμοποιούσε μέχρι πρότινος, ή θα ζητήσει συγγνώμη όπως έχει πράξει έναντι του Κώστα Καραμανλή, του Αντώνη Σαμαρά, του Κυριάκου Μητσοτάκη, της Ντόρας Μπακογιάννη, φυσικά των Εβραίων, αλλά και τόσων άλλων;
Μια συγγνώμη είναι εξαιρετικά αμφίβολη ιδιαίτερα τώρα, που ζει τη «χρυσή εποχή» του με την ανοχή του Προέδρου ενός κόμματος, το οποίο κατά τα άλλα έχει συνεισφέρει καθοριστικά στην εμπέδωση της δημοκρατίας στη χώρα μας. Εξάλλου, έχει συμπαραστάτες τόσο τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και τον Μάκη Βορίδη, ενώ εντυπωσιακή είναι και η μετάλλαξη προς το «ακροδεξιότερο» άλλοτε μετριοπαθών στελεχών της Πειραιώς όπως ο έτερος Αντιπρόεδρος Κωστής Χατζηδάκης.
Οι συσχετισμοί στην Ευρώπη σίγουρα συμβάλλουν στην άνθηση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ιστορικές διαδρομές από τα τάγματα εφόδου της ΟΝΝΕΔ στα σημερινά αντίστοιχα τάγματα της Χρυσής Αυγής και από τα τσεκούρια του κ. Βορίδη στις σημερινές απόψεις του περί ανάγκης εξάλειψης της «αριστερής μάστιγας».
Ήταν Ιούλιος του 1983, όταν ο τότε Βουλευτής Μεσσηνίας Αντώνης Σαμαράς «διαμαρτυρόταν σπάζοντας τζάμια στην Καλαμάτα» και ονομάζοντας τις συγκεκριμένες ομάδες κρούσεις ως «τμήματα που βοηθούν τις μετακινήσεις των επισήμων στις μεγάλες συγκεντρώσεις». Ο ίδιος άνθρωπος χρίστηκε Πρόεδρος της Ν.Δ. και είχε δίπλα του συνεργάτες όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Τάκης Μπαλτάκος, ο προνομιακός συνομιλητής του Ηλία Κασιδιάρη. Σήμερα ιδεολογικοί συνεχιστές της «παρακαταθήκης Σαμαρά» είναι οι Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης, οι οποίοι έχουν καταστήσει ολόκληρο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμηρο της ρητορικής τους.
Κάπως έτσι φθάσαμε στις απόψεις του Δημάρχου Άργους υπέρ της άσκησης βίας ενάντια στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, στις αναρτήσεις του μέλους της Πολιτικής Επιτροπής και πρώην Αντιπροέδρου της ΟΝΝΕΔ Κωνσταντίνου Μητσόπουλου ότι «μόνο οι Κολοκοτρωναίοι έκαναν καλά τον Τούρκο, φωτιά και τσεκούρι στους Μογγόλους» ή ότι «θα πάρουμε την Πόλη, τη Σμύρνη και θα δημιουργήσουμε τη Μεγάλη Ελλάδα», στις δηλώσεις του Βουλευτή Λακωνίας κ. Δαβάκη ότι «δε θέλει να τον ψηφίσουν γύφτοι», στα συνθήματα της ΝΟΔΕ Βοιωτίας για τον Γράμμο και το Βίτσι όπου «νίκησε η Ελλάδα» και φυσικά στην ιδεολογική κατήχηση εκ μέρους του κ. Βορίδη ότι «πρέπει να εξασφαλιστεί οριστικά πως δε θα επιστρέψει η αριστερά στην εξουσία».
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να εισέλθει σε ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας, στείρων αντιπαραθέσεων και μίσους. Ενωμένοι οφείλουμε να πορευτούμε στη νέα εποχή με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτών, αφήνοντας πίσω μας όσες συμπεριφορές και όσους ανθρώπους συνεχίζουν εμμονικά έως τις ημέρες μας να υποσκάπτουν τα δημοκρατικά θεμέλια της συλλογικής μας συνείδησης.
Εφημερίδα “Κυριακάτικη Kontranews”, 9/9/2018